การอนุรักษ์สัตว์ป่าในประเทศไทย
พ.ศ. 2443 - ประเทศไทยมีกฎหมายคุ้มครองสัตว์ป่าเพียงฉบับเดียว คือ พรราชบัญญัติการรักษาช้างป่า ร.ศ. 119 แต่กฏหมายฉบับนี้มีเนื้อหาเพื่อรักษาช้างป่าอย่างเดียว
- ในสมัยนั้นการล่าสัตว์ของชาวชนบทถือเป็นเรื่องปกติ
- คนเมือง การล่าสัตว์เพื่อเอาเขา หรือหนัง ถือเป็นเกมกีฬาชนิดหนึ่ง
พ.ศ. 2503 – ออกพระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ. 2503 เนื่องจาก
- หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 อุปกรณ์ต่างๆ ทันสมัยขึ้น เข้าไปในเขตทุรกันดารได้ง่าย การล่าจึงมีมากขึ้น
- การขยายพื้นที่การเกษตร บุกรุกแผ้วถางป่า
- สัตว์ป่าลดจำนวนลงรวดเร็ว บางชนิดสูญพันธุ์
พ.ศ. 2535- ปรับปรุงกฎหมายคุ้มครองสัตว์ป่า เนื่องจาก
- พ.ร.บ. สงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ. 2503 บังคับใช้เป็นระยะเวลานานกว่า 30 ปี ส่งผลให้มาตรการที่มีอยู่ ไม่สามารถทำให้การสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่าเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ
- ไทยเข้าร่วมกับอนุสัญญา CITES

           การสงวนและรักษาแหล่งที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่า
คือ การรักษาป่าไม้ประเภทต่างๆ ซึ่งมีความเหมาะสมต่องการดำรงชีวิตของสัตว์ป่าแต่ละชนิด ให้คงอยู่ตลอดไป โดยมีรูปแบบการจัดการพื้นที่เป็น 2 ลักษณะ คือ
1. เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า
จัดตั้งขึ้นตาม พ.ร.บ. สงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ. 2503 และ พ.ร.บ. สงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ. 2535 เพื่อกำหนดพื้นที่ให้เป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่าโดยปลอดภัย เพื่อว่าสัตว์ป่าในพื้นที่ดังกล่าวจะได้มีโอกาสสืบพันธุ์และขยายพันธุ์ตามธรรมชาติได้มากขึ้น ทำให้สัตว์ป่าบางส่วนได้มีโอกาสขยายจำนวนออกไปในท้องถิ่นอื่นๆ ที่อยู่ใกล้เคียงกับเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า
2. เขตห้ามล่าสัตว์ป่า
อาณาบริเวณที่ทางราชการได้กำหนดไว้ให้เป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่าบางชนิด โดยออกเป็นประกาศในราชกิจจานุเบกษาตามความในมาตรา 42 แห่งพระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า มักจะมีขนาดไม่กว้างเหมือนเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า และส่วนใหญ่จะเป็นบริเวณซึ่งใช้ในราชการหรือเพื่อใช้เพื่อสาธารณะประโยชน์ร่วมกัน

           แหล่งที่มา : www.police.go.th